Blijf stilstaan en kijk. Het zou het credo kunnen zijn van de Twentse Realisten. Meestal gebruiken we het landschap dat ons omringt enkel om te doorkruisen, maar een figuratieve schilder blijft ook soms stilstaan. Om goed te kijken en de kern van het landschap vast te leggen; iets wat natuurlijk onmogelijk is, maar het gaat om de poging.

Eindeloos proberen de essentie van iets bloot te leggen: dat is wat de Twentse Realisten bindt. Een appel is niet saai, maar een unieke, imperfecte vorm met talloze kleurschakeringen en een veranderlijke glans. En als een gezicht boekdelen spreekt, dan is het de uitdaging om al die delen in één enkel beeld te vangen. Hoe de Twentse Realisten dat doen? Niet met magie, maar met een nuchtere kijk op de werkelijkheid. Met als resultaat soms toch een beetje Twentse magie.